Yaban tavukları aslında uçabilir.Diğerleri ise binlerce yıldır boyutları için beslendiklerinden bir ağacın tepesinden atlayıp uçmaktan fazlası için çok ağırlardır.

Kanatları daha fazlasını kaldıramayabilir…

İnsanlar neden uçamaz? Çünkü uçmanın ne olduğunu bilmezler. Uçmak şekilsel olarak kanatlarını açıp rüzgarı kanatlarının altına alarak havada süzülmektir. Ama bu sadece uçmanın insan tarafından görülen halidir. Uçmak aslında bir ulaşım yoludur.Onu güzelleştiren şey ulaşılmaz oluşudur. İnsan uçamayacağı için hep uçmaya imrenir ama bu konuda bir şeyi hep atlar: ulaşım şekilleri sadece bir araçtır önemli olan gitmek istenen yer ve ona ulaşmak için bulunacak yoldur. Yolunu bulan bir insan uçamasa da Yürüyerek hedefine ulaşabilir. İnsan elindeki yolları ve araçları fark edemediği sürece kuşlara uzaktan bakmak yada onları taklit etmek zorunda kalacaktır. İnsan için uçmak havada süzülmek değil de kendini aşmak olmalıdır en zor zamanında bile uçarcasına yaşamalı, yürürken bile uçarcasına tutkuyla yürümelidir. Düşeceği zaman gelecektir elbet ama düşmek, zamanı geldiği zaman zaten kaçınılmazdır. Önemli olan düşene kadar uçmaktır. Düşmek için uçmak, uçmak olmaz.

Yaşamın kıyısında

Boş bulunmuşlukların ortasında

Ellerimiz bağlanmışken

Görebiliyorsak, duyabiliyorsak

Atlamak şart düşmek şart

Uçarak yaşa düşerek öl.

Yukarıda anlatılan şudur:

Yaşamın zor zamanlarında, her şey sana boş gelirken, ellerin bile bağlıyken yani hiçbir şey yapamıyorken bile. Sadece görüp duyarak yaşıyorsan bile yani asıl düşüncelerini seni sen yapan şeyleri anlatmadan sadece duyarak. Görmek istediğin şeylere değil de sadece görebileceklerine bakarak bile yaşıyor olsan. Elinde kalan son şeyleri kullanmalısın pes etmemelisin halinden zevk duymayı öğrenmelisin yani uçarak yaşamalısın ve zamanı gelince de hayatı boyunca uçmuş bir kuş gibi düşerek ölmelisin. Ama ne olursa olsun ölene kadar yaşamalı. Unutmamak lazım ki insanoğlu muhakkak bir gün yok olacaktır. Önemli olan yok olmak yada varolmak değildir. Önemli olan nasıl varolduğundur. Önemli olan ne zaman ve neden öldüğün değildir önemli olan. Ölene kadar kendin için ve yaşam için ne yaptığındır. Yeteneklerini belirleyip büyük bir istekle en zor koşullarda bile. Güçlü ve dayanıklı olmak gerekir insanlar statü olarak farklı doğmuş olabilirler ama bütün insanların ortak noktası olan şey yaşamdır. Yaşam enerjisi her yerde insanı mutlu eder. Yaşam enerjisini çok uzakta değil içinde aramalıdır insan. Bulduğu en ufak şeye de sarılmalıdır. Çünkü yaşam tekil değil çoğul bir kavramdır. Yaşamını küçümseyen bir canlı beraberinde bütün yaşamları küçümser ama yaşamak bir mucizedir. Deniz, gökyüzü, güneş ,kuşlar, çiçekler, insanlar, taşlar, ağaçlar, karıncalar, filler, milyarlarca yaşam tekbir yaşamdır, tek bir yaşam da milyarlarca yaşamdır.

Yaşamak dört duvar arasında kalmak demek değildir. yaşamak sonsuz büyüklükte bir evrenin ortasında görünmeyecek kadar küçük bir canlının canının bir şey istemesidir, bir şey hissetmesidir. İnsanın canı acıyorsa yaşadığını hatırlamalıdır. Önemli olan mutlu olmak değildir, önemli olan yaşamaktır çünkü. Çünkü yaşamda olasılıklar sonsuzdur.

alıntı